De laatste witte vlokken dwarrelen vanuit de hemel neer. Eindelijk heeft het weer eens goed gesneeuwd. We zijn zo blij als een kind als we op een ochtend in Bad Hindelang-Hinterstein op de bus stappen voor een bijzonder mooie wandeling in het natuurgebied van de Allgäuer Alpen.
De weg die zich vanaf hier door het Hintersteiner Tal slingert is gesloten voor verkeer. Eigenlijk waren we van plan om vanuit Hinterstein rechtstreeks de 1456 meter hoge Willersalpe te beklimmen. Dat is een van de mooiste bergen in dit gebied waar noch een lift noch een weg naartoe gaat. Maar vanwege de vele sneeuw boven op de berg waardoor er lawinegevaar heerst, kiezen we voor een veiliger en makkelijker alternatief: de weg van het Giebelhaus naar de Schwarzenberghütte (1380 meter) die ook in de winter open is.
Tot de top
Het rijverbod en het strikt gereguleerde toegestane verkeer moeten eraan bijdragen dat het wild in dit gebied zo ongestoord mogelijk naar eten kan zoeken. Aangekomen bij het Giebelhaus zien we de zonverlichte toppen van verschillende hoge bergen waaronder de Großen Daumen en de Glasfelderkopf. Ze bereiken met gemak een hoogte van tweeduizend meter.
De stilte en pracht van deze ijzige bergwereld neemt snel bezit van ons. Je merkt hoe moeilijk het is voor de dieren om hier in de winter te overleven. Zodra het bos minder dicht wordt, zien we het hoger gelegen dal met prachtige uitzichten op de hoge toppen van de Allgäuer Alpen. De toppen van oeroude, door de last van de sneeuw scheef gegroeide bergesdoorns, reiken naar de hemel en met een beetje geluk kun je erboven steenadelaars de lucht zien doorkruisen.
Tussen de esdoorntoppen door zien we al snel de Schwarzenberghütte. Op dit soort mooie dagen genieten tal van wandelaars hier van witbier, varkensgebraad en Kaiserschmarrn (een in grove stukken gesneden gekaramelliseerde pannenkoek). Terug nemen we dezelfde weg, maar nu in een vlotter tempo. We glijden namelijk in stijl naar beneden op sleetje die bij de berghut klaarstaat.
Een slee van kwaliteit
We vragen een vakman naar zijn mening over dit type moderne slee. Rudolf Finkel, een van de laatste ambachtelijke sleeënbouwers, doet er het zwijgen toe, maar zijn gezichtsuitdrukking vertelt alles. Ondertussen wijst hij trots op zijn ambachtelijke exemplaren die hij met vaste hand vervaardigt in de werkplaats op de begane grond van zijn houten huis in Bad Oberdorf.
De kunst om ze zonder schroeven of lijm te maken, heeft deze 72 jarige man als jonge jongen geleerd van zijn vader. Hij is voortdurend op zoek naar nieuw bouwmateriaal, dat hij verzamelt uit de Allgäuer Alpen: scheef gegroeide stammen van esdoorns, beuken of essenbomen. Zijn methode is vervolgens om het hout voor de bogen te buigen met behulp van stoom. Voor hem is dat de enige manier. De kromming, zo vertelt hij, wordt in de loop van de tijd minder. Zijn sleeën moeten echter een leven lang mee – of langer.
Bron: MPS, Tekst en foto’s: Thomas Cernak